Ne yazık insan olarak bu kadar güvensiz ve kaygan bir ortamda olduğumuz hissiyle yaşamak!

Hep bir sorgulama ve teyit ihtiyacıyla diken üstünde olmak!

Nasıl bu hale geldik bilmiyorum. Belki de yaşamın zor şartları ve uğradığımız mağduriyetler bizi bu hale getirdi. Ve ne yazık ki bu psikoloji bizi insani vasıflarımızdan gün be gün daha da koparıyor. Yaşamın her alanında daha sorgulayıcı daha agresif daha kavgacı ve daha güvensiziz maalesef. Şöyle bir arkamıza yaslanıp hayatın güzelliklerinin farkına varıp yaşadığımız anlar git gide eriyor.

Hep bir didişme hep bir kavga hep bir yarış hep bir inançsızlık!

İnsan insana değerken hep korkuyor -ister maddi ister manevi alın bunu-; acabalarla boğuşuyor. Acaba beni kandırıyor mu, acaba ben bundan zarar görecek miyim, acaba suiistimal mi ediliyorum, acaba bana kazık(!) mı atıyor… Hep bir endişe hep bir korku!

Yukarıda sordum ya nasıl bu hale geldik diye. Bence yıllar içinde en baştan bize kadar uzanan bir hastalığın insanı yiyip bitiren süreciydi bu!

Artık komşu komşuya, kardeş kardeşe, çalışan patrona ve ne yazık ki hiç biri devlete güvenmiyor. (Devlet ve hükümet ayrımına girmek yersiz olur. Sanıyorum herkes “devlet” derken neyi ifade ettiğimi anlıyordur.)

Ve bu karmaşa düzeni içinde savrulup gidiyoruz.

Söylenecek çok şey var! Ne sayfalar ne kelimeler yeter anlatmaya. Ne geleceğe ne bu güne inancımız kaldı özetle. İnsanı en sağlam tutan duygu olan “güven”den yoksun akıntıya kapılmış; vura çarpa ilerliyoruz sona.

Güvenmiyorum! Ne yazık ki pek çok şeye güvenmiyorum…

İşte onlardan biri; zavallı sokak hayvanlarımızın toplanıp rehabilte edileceğine, barınaklarda düzgün koşullarda korunacağına, sadece sağlıksız ve yaşam umudu olmayanların uyutulacağına hiç ama hiç güvenmiyorum.